Omhuld door duisternis in de bergen in Zwitserland. Een
merkwaardig contrast met vanmiddag, toen we nog met zijn allen in de tuin aan
het barbecueën waren en de hitte niet alleen van de gegrilde delicatessen afkwam. Onweer ontneemt ons het zicht op de bergen, en daarmee de lust voor het
schrijven. Met enige trots sluit ik de
dag af, want ik passeerde toch de 35.000 woorden vandaag.
De frustratie dat het boek nog steeds niet af is, heb ik
losgelaten. Ik weet namelijk dat zolang ik eraan blijf werken, het ooit afkomt.
De helft van het schrijven is discipline. De andere helft is vertrouwen. Als je
een idee lang genoeg de kans geeft, komt daar altijd iets uit. Bijschaven,
herstructureren, plotmijmeren en natuurlijk genieten.
Een paar dagen geleden was ik in Saint-Tropez en Cannes en daarna in Monte Carlo. De miljoenenjachten, Ferrari's en kastelen van villa's schreeuwden het naar me uit: kijk ons stralen! Wie ben jij? Maar ik liet me niet intimideren en bedacht een nieuwe mantra:
Niet ik wou, maar ik ben. Niet morgen, maar nu. Niet ik
wens, maar ik heb. Niet ik oordeel, maar ik waardeer. Niet ik haat, maar ik
verbind.
Mijn vakantie bracht mij tot nu toe prachtige uitzichten
in Frankrijk, Spanje, Monaco, Italië en Zwitsterland. De mooiste plekjes bezochten we. Maar de meest
bijzondere plaats is misschien wel de wereld van fantasie, die zich keer op
keer aan mij openbaart als ik het witte papier betreed. Daar kunnen geen miljoenenjachten tegenop, ook al zou ik er best een willen bezitten.
Niet ik reis, maar ik schrijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten