28/01 The Artist: geniaal en oorverdovend stil

Jean Dujardin (L) and Berenice Bejo (R)

The Artist ervaar je al voordat je naar de film gaat. Je denkt: ik weet niet of ik zin heb in een film zonder tekst. Omdat de recensies goed zijn, ga je toch. Wat blijkt? De film grijpt je direct. Je wordt betoverd door de manier waarop de lagen ingenieus door elkaar lopen; je kijkt naar een film waarin films worden gemaakt en ziet scènes terug van de films die in de films gemaakt worden. Je ziet de overgang van een oude naar een nieuwe tijd. Het is de tijd van opkomende ‘talkies’, de films waarin gesproken wordt. Deze nieuwe trend houdt onherroepelijk in dat acteurs uit stomme films passé zijn. In de film zie je dan ook hoe een grote ster uit stomme films in de goot terecht komt omdat hij als Fransoos niet in Engelstalige films kan spelen. “Het publiek wil gesproken films en het publiek heeft altijd gelijk,” zegt de grote filmbaas voordat hij de Fransoos ontslaat. In één scene voel je hoe ingrijpend dat voor ‘the artist’ is. We zien de Fransoos in zijn kleedkamer en hoe hij alles aan geluid om zich heen gedetailleerd waarneemt. Alles, behalve zijn eigen stem. Een dramatische schreeuw wordt angstaanjagend stil – en dus juist niet – ten gehore gebracht. Het is een theatrale kunstgreep van de regisseur, die metaforisch blootlegt hoe pijnlijk het is om te ervaren dat de wereld letterlijk niet op jouw stem zit te wachten. Ik wist niet of ik zin had in een film zonder tekst. Maar deze stomme film was de beste film die ik in lange tijd gezien had. Ontwapenend, geniaal en oorverdovend stil.

11/01 Verlangen naar vervreemding

Ik zit in de bibliotheek in Groningen en zoek inspiratie om te schrijven. Manieren om contact te maken met mijn ziel. Een boek van Paolo Coelho lezen, helpt mij daarbij. Op dit moment lees ik De Beschermengel. Onder andere dan. Ik lees ook nog een Russische thriller en een interessant psychologisch boek over relaties. Boeken lezen die je raken, is voor een schrijver prikkelend. Het is als kijken naar hoe iemand op een podium prachtig zingt of acteert. Je aanschouwt het bewonderend en wil het nadoen. Ik weet dat ik zo wil schrijven dat het raakt, dus ik moet boeken lezen die mij raken.

Ik ben een materiaalverzamelaar. Vanuit materiaal ontstaat een boek. Daarom lees ik, beleef ik en maak ik daar notities van in een boekje. Als ik buiten wandel en iets tegenkom wat ik mooi vind, maak ik er een foto van. Sinds ik Schemervlucht de wereld instuurde, ben ik nieuw materiaal aan het verzamelen. Het gaat zoals gewoonlijk niet zo snel als ik zou willen. Al het begin is moeilijk. Niets is ooit gemakkelijk.

In de drieëneenhalf uur durende treinreis naar Groningen, bedacht ik mij dat een nieuwe reis mij zou helpen. Het is voor mij de ideale manier om een nieuw verhaal te beginnen, een waarheid waar ik niet omheen kan. Maar de realiteit werkt tegen. Je kunt nu eenmaal niet zo gauw je daar zin in hebt het vliegtuig pakken. Dus hoe kan ik de inspiratie die ik tijdens het reizen opdoe ervaren in het hier en nu? Hoe kan ik de heerlijke vervreemding die ik voel als ik nieuwe plaatsen aandoe ervaren in een land dat ogenschijnlijk niets nieuws biedt?

Inspiratie zit overal en bovenal in jezelf. Op het einde van deze alinea, heb ik immers al 327 woorden geschreven. Tegelijkertijd herschrijf ik al twee dagen een pagina die het begin van mijn nieuwe boek voorstelt. Er klopt iets niet, en herschrijven gaat dat ‘iets’ niet oplossen. Misschien eerst het boek van Paulo Coelho uitlezen.

06/01 Nieuw jaar, nieuw boek

2011 zit er helemaal op. Ik begon het jaar goed met materiaal verzamelen voor mijn tweede roman. Een paar dagen geleden heb ik de eerste pagina getikt, die ik vandaag weer voorzichtig herlas en herschreef. Het proces begint weer van voren af aan en het is spannend om aan iets nieuws te beginnen. Ik weet niet of het allemaal bruikbaar is, wat ik heb opgeschreven. Maar elk idee moet een kans krijgen en schrijven is de enige manier om verder te komen. 

Het was een productieve eerste week in het nieuwe jaar. Een fotoshoot hier, een casting daar en tussendoor ben ik nog geïnterviewd voor een beauty portret dat verschijnt in het februarinummer van Santé. Daarin wordt ook iets over Schemervlucht verteld. 


Het voelt nog niet helemaal alsof ik al in 2012 zit. 2011 zit nog in mijn systeem. Maar de dagen verstrijken en de kalender vertelt mij dat ik over negen dagen alweer mijn 37e verjaardag vieren zal. Mijn lief doet mij voor mijn verjaardag een weekendje Parijs cadeau. Misschien begint het jaar voor mij dan pas echt.