maandag 13 december 2010

13/12 Wanneer woorden magisch worden

Wanneer worden woorden magisch? Vraag ik me af terwijl ik een paar slokjes drink van mijn wijn. Ik ben aan het bijkomen van drie lange dagen. Vrijdag met Slapelozen repeteren in het PAL gebouw. Zaterdag commercialopnames bij de Albert Heijn in Soest waar ik "Harry" ontmoette toen ik de baliemedewerker speelde en daarna letterlijk moest hollen voor de trein naar Amsterdam om aan te schuiven bij de technische doorloop van Het Feest van je leven. Vervolgens moest ik vanochtend weer in een andere commercial spelen van een nieuwe mobiele telefoonprovider en daarna op de fiets keihard weer richting het PAL gebouw: hier vonden de technische en daarna generale repetitie plaats. Het ging allemaal verbazingwekkend goed. Wat een fijn gezelschap is dit toch! Maar we zouden het hebben over magische woorden. Vandaag kom ik tot de conclusie dat woorden in ieder geval magisch kunnen worden in het theater. Op de speelvloer, als de omstandigheden juist zijn. En die zijn meestal juist als de concentratie zowel bij toeschouwers als acteurs gefocust zijn op dat wat er op dat moment aan handelingen of woorden wordt gepresenteerd. Maar cruciaal hierbij is natuurlijk de emotie. Net zoals je soms als je vol bent van een bepaald gevoel ineens de prachtigste dingen op kunt schrijven. Dingen die je anders niet kunt zeggen, omdat het zeggen soms maakt dat het belang ervan teniet wordt gedaan. We hebben immers al alles honderd keer gehoord. Maar in het theater kun je woorden zo plaatsen, zo ensceneren in een context dat ze ineens toch weer betekenis krijgen. Het gevoel moet er dan natuurlijk ook zijn, maar je hebt wat meer middelen om het over te brengen, zowel bij de acteur zelf als bij het publiek. En zo is het ook bij het schrijven van teksten. Als je iets 'beeldend' opschrijft, komt het soms net even beter over dan wanneer het zwart wit gezegd wordt zonder context erbij. Een schrijver moet volgens mij op zoek gaan naar momenten waarop woorden magisch kunnen worden: wanneer ze raken. Die momenten wil ik steeds meer gaan ontdekken.

zondag 5 december 2010

04/11 Het sneeuwt creativiteit

Heerlijk als het sneeuwt en het leven ontregeld wordt. Mensen die massaal te laat komen omdat het openbaar vervoer het af laat weten. Auto's en fietsers die veel langzamer gaan. Ik had altijd gedacht dat ik niet van sneeuw hield maar op dagen als deze kan ik toch genieten van dat witte tapijt en de sporen die ik erop achter mag laten. En hoe creatief worden we wel niet als het ineens sneeuwt! Vandaag ontdekte ik dat ik vrolijk werd van de sneeuwvlokken die op me neer vielen. Dat ik het heerlijk vond dat de tram niet snel genoeg kwam en dat ik van Koningsplein tot Waterlooplein kon wandelen naar de theaterschool voor de Slapelozen-repetitie. Overal mensen om mij heen die creatieve manieren bedenken om zich aan te passen aan het ontregelende weer. Maar sommige dingen gaan natuurlijk gewoon altijd door. En dus deden we twee keer de door Victor geplande doorloop. We raken al lekker in het stuk. Dat mag ook wel want over tien dagen spelen we onze eerste voorstelling. 's Avonds ben ik naar de film gegaan: Patriot Game. Eigenlijk een heel verontrustende film over het "Plamegateschandaal" (zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Plamegate). Op dit soort momenten ben ik weer even bewust van hoezeer we als burgers wel niet in het ongewisse worden gehouden en hoe boos of verdrietig me dit soms kan maken als het gaat om onschuldige slachtoffers van hidden agenda's. Na de film heb ik twee wijntjes gedronken met mijn lief en ineens had ik wat inzichten die ik kan gebruiken voor mijn personage. Ik zit erg in het creatieve proces merk ik, mijn personage is constant aanwezig op de achtergrond. Ze is niet meer weg te denken. In ieder geval niet tot het boek af is. En juist op momenten dat ik geraakt wordt, in dit geval door de film, vallen er ideeën binnen. Het boek komt wel af, ik moet gewoon zorgen dat ik zoveel mogelijk geraakt wordt. Tip voor schrijvers: zoek zulke momenten op!

maandag 29 november 2010

29/11 Sex, Blogs & Rock 'n Roll

Schrijven is leuk. Als een soort virus houdt het me in de greep en wil ik ineens ook alles erover weten. Op elk vrij moment (dat ik niet aan het schrijven ben) ben ik me dus op andere manieren aan het verdiepen. Momenteel lees ik het dikke Handboek voor schrijvers en tegelijkertijd Schrijven: het begin (Pim Wiersinga). Vandaag werd ik lid van Schrijven Magazine, en ben ik meteen plus-lid geworden bij schrijvenonline.org. De laatste opende een hele nieuwe wereld voor me, met forums, schrijfoefeningen, tips voor andere websites en -blogs en noem maar op. En zo belandde ik dus op Dutchproblogger.nl: GEWELDIG. Het is de website van Ernst-Jan Pfauth die het boek Sex, Blogs & Rock 'n Roll schreef en hij geeft een aantal geweldige blogtips. Hier zijn ze  in het kort:




  • 1. Bepaal je niche 











  • 2. Kies een blogplatform 











  • 3. Verzin een blognaam [belangrijk is dat die de inhoud van de blog weerspiegelt]











  • 4. Vind een design(er) [als je een unieke achtergrond hebt, valt dit meer op.]











  • 5. Doorloop de blogchecklist [o.a. doorschakelen naar social networks, een 'over jou'-tekst die de lading dekt etc.]











  • 6. Voeg waarde toe [o.a. schrijf over relevante onderwerpen]











  • 7. Laat anderen aan het woord [o.a. geef een overzicht van andere blogs die je volgt]











  • 8. Schrijf beknopt en scanbaar











  • 9. Zet beeld groots in 











  • 10. Promoot je blog











  • 11. Lok reacties uit











  • 12. Vind een workflow









  • woensdag 24 november 2010

    24/11 Susan Traag ontmoeten

    Vandaag had ik een fotoshoot in Zwolle. Heel toevallig woont daar Susan Traag, een van de freelancers die aanbood me te ondersteunen bij het schrijven van mijn roman. We hadden een kennismakingsgesprek en het klikte. Ik ben heel blij dat er een geschoold journaliste mee gaat lezen en kritisch feedback gaat geven! Zij is het type dat niet van snelle journalistiek houdt, maar zich graag echt in dingen en mensen verdiept. Ik vermoed dat dit laatste van pas gaat komen. Tijdens de terugreis zat ik alweer enthousiast de stukken te lezen en alinea's te parkeren 'waar ik wat mee wil' zodat ik het schema verder kan aanvullen. Over een paar dagen zal het inventariseren van teksten eindelijk klaar zijn en kan ik een definitief startpunt bepalen voor wat betreft het verhaal en de hoofdpersonen. Het kan nu nog alle kanten op en ik heb genoeg om uit te putten. Verder is het nu eindelijk officieel: ik heb na nauwkeurige bestudering (en wat heen en weer gemail ) het contract met de uitgever ondertekend en opgestuurd. Dat zou ik eigenlijk moeten vieren, maar daar ben ik nu even veel te moe voor. Gisteravond had ik acteerles en dat was niet zo'n succes. Volgens de docent liet ik te weinig van mezelf zien. Hij had niet het gevoel dat ik hem raakte. Ik liet mensen niet de diepte van mijn ziel zien of zoiets. Dat raakte me zo erg dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Vervolgens moest ik in deze stemming direct de scene opnieuw gaan doen. Want tranen, daar houden acteerdocenten wel van. Dan moet je juist! Met een ellendig gevoel ging ik na de les naar huis en dacht: tja voor de dieptes van mijn ziel zal je mijn roman in het voorjaar moeten lezen. En laten we eerlijk zijn, de acteurs die we in films meemaken verdwijnen over het algemeen achter hun rol. Hoeveel ziel je daarin kwijt kunt, heeft toch vaak te maken met de rol die je moet spelen en de associatie die je ermee hebt. Ik kijk nu al uit naar de repetities van Slapelozen aankomende vrijdag. Daar mag je gewoon nog lachen op de vloer en wordt er humor en eigenheid gebruikt om het beste in spelers naar boven te halen.

    zaterdag 20 november 2010

    20/11 Nederland schreeuwt om cultuur

    Vandaag staat in het teken van cultuur. In het kader van de aangekondigde bezuinigingen laat Nederland massaal van zich horen. En dus vond ik dat ik na de repetitie ook naar het Leidseplein moest. Lekker meeschreeuwen in een kudde vol cultuurliefhebbers. Dat hoefde gelukkig niet in mijn eentje. De gastspelers en acteurs van stadsdeelgezelschap Slapelozen vergezelden mij en nog duizenden en duizenden anderen. Het was helemaal vol op het Leidseplein. Gezellig druk zullen we maar zeggen. Maar machteloos voel je je alsnog. Al jaren beklaagd men zich over het feit dat er geen politiek theater zou zijn. Geen strijdlust. Politiek theater is dood. Mooi niet: het politieke theater is springlevend en zo'n dag als vandaag bewijst dat. De podiumkunsten laten van zich horen en pikken het niet! Zelfs VVD’er Frits Bolkestein gaf eerlijk toe dat het niet eerlijk was (en laten we wel wezen er is niet zoveel verschil tussen politici en theatermakers). Toen rond vijf uur ter afsluiting aanwezigen massaal 'Laat ons' meezongen op de melodie van 'Laat me' van Ramses Shaffy, vond ik het mooi dat ik daar stond. En na de slotakkoorden klonk een minutenlang, oorverdovend geschreeuw van de duizenden mensen op het Leidseplein, kippenvel. Natuurlijk moet er bezuinigd worden. Maar waarom moet de kunst- en cultuursector daaronder lijden? Liever die AOW-leeftijd naar 67 ophogen dan dit. Maar dat is mijn mening. Omdat ik toch in de stad was ben ik nog even snel de boekhandel ingerend om wat boeken te kopen die ik als schrijver allang in mijn boekenkast had moeten hebben. Want ook als Nederland schreeuwt en stampt om cultuurbehoud, gaat de planning van mijn roman door. En die boeken stonden nu eenmaal op mijn verlanglijstje.
    Foto: Amaury Miller. Bron: Parool.nl

    vrijdag 19 november 2010

    19/11 Artwork van Anco

    Gisteravond heb ik een schema opgezet. Alle tekstfragmenten die ik tot nu toe heb (papieren die tot jaren teruggaan) krijgen een titel en een plaats in het overzicht. Ik vind ineens alles heel eng. Ik moet besluiten nemen over de vorm, het verhaalperspectief en nadenken over welk deel autobiografisch mag zijn en wat ik erbij ga fantaseren. En dan ook nog een blog openen waar iedereen kan lezen over de voortgang van mijn roman en de stappen die ik de komende tijd moet nemen. Want Renate denkt dat mensen het leuk vinden om te lezen wat er 'achter de schermen gebeurt'. Dus nu is er geen weg meer terug. Paniek alom. Be careful what you wish for... Gelukkig komt er af en toe een engel op je pad die je helpt met zaken waar je zelf dan wat minder verstand van hebt. Anco van Hal is een van mijn beste vrienden, mijn zakenpartner vanuit Alexandra Smith Productions en - jippie - art director. Dus in een paar uur tijd hadden we de lay-out van mijn blog gereed en nu moet ik hem straks op facebook en twitter zetten. Ben benieuwd of ik uit kan vinden hoe dat werkt. In ieder geval is stap 1 gezet! Tijdens de werkzaamheden kwam het contract van de uitgever binnen. Ga ik vanavond eens goed doornemen.

    17/11 Gesprek met de uitgever

    Al jaren roep ik het: 'Ooit ga ik een boek uitgeven'. En nu is het dan eindelijk zover. Geheel onverwachts werd ik 'gescout' door een uitgever op internet. Toen ik wat pagina's opstuurde werd ik direct uitgenodigd voor een gesprek met Renate Diks, die samen met Coen Hoogveld uitgeverij Schrijverij Mooi Mens runt. En wat een mooi mens is die Renate. Heel enthousiast legde ze uit wat we de komende tijd zullen gaan doen en wat er allemaal bij een boekpublicatie komt kijken. Ik voelde me erg opgewonden toen ik daar aan tafel zat. Er werd een hele hoop besproken. Maar het belangrijkste: aankomend voorjaar komt mijn debuutroman uit. Hoewel ik als schrijver of redacteur eerder bij boekpublicaties betrokken ben geweest is er nog nooit een roman van mijn hand verschenen! Heel spannend allemaal, en ik kijk er heel erg naar uit. Na vandaag zal ik op deze blog van tijd tot tijd bijhouden wat er allemaal achter de schermen gebeurt.