maandag 13 december 2010

13/12 Wanneer woorden magisch worden

Wanneer worden woorden magisch? Vraag ik me af terwijl ik een paar slokjes drink van mijn wijn. Ik ben aan het bijkomen van drie lange dagen. Vrijdag met Slapelozen repeteren in het PAL gebouw. Zaterdag commercialopnames bij de Albert Heijn in Soest waar ik "Harry" ontmoette toen ik de baliemedewerker speelde en daarna letterlijk moest hollen voor de trein naar Amsterdam om aan te schuiven bij de technische doorloop van Het Feest van je leven. Vervolgens moest ik vanochtend weer in een andere commercial spelen van een nieuwe mobiele telefoonprovider en daarna op de fiets keihard weer richting het PAL gebouw: hier vonden de technische en daarna generale repetitie plaats. Het ging allemaal verbazingwekkend goed. Wat een fijn gezelschap is dit toch! Maar we zouden het hebben over magische woorden. Vandaag kom ik tot de conclusie dat woorden in ieder geval magisch kunnen worden in het theater. Op de speelvloer, als de omstandigheden juist zijn. En die zijn meestal juist als de concentratie zowel bij toeschouwers als acteurs gefocust zijn op dat wat er op dat moment aan handelingen of woorden wordt gepresenteerd. Maar cruciaal hierbij is natuurlijk de emotie. Net zoals je soms als je vol bent van een bepaald gevoel ineens de prachtigste dingen op kunt schrijven. Dingen die je anders niet kunt zeggen, omdat het zeggen soms maakt dat het belang ervan teniet wordt gedaan. We hebben immers al alles honderd keer gehoord. Maar in het theater kun je woorden zo plaatsen, zo ensceneren in een context dat ze ineens toch weer betekenis krijgen. Het gevoel moet er dan natuurlijk ook zijn, maar je hebt wat meer middelen om het over te brengen, zowel bij de acteur zelf als bij het publiek. En zo is het ook bij het schrijven van teksten. Als je iets 'beeldend' opschrijft, komt het soms net even beter over dan wanneer het zwart wit gezegd wordt zonder context erbij. Een schrijver moet volgens mij op zoek gaan naar momenten waarop woorden magisch kunnen worden: wanneer ze raken. Die momenten wil ik steeds meer gaan ontdekken.

zondag 5 december 2010

04/11 Het sneeuwt creativiteit

Heerlijk als het sneeuwt en het leven ontregeld wordt. Mensen die massaal te laat komen omdat het openbaar vervoer het af laat weten. Auto's en fietsers die veel langzamer gaan. Ik had altijd gedacht dat ik niet van sneeuw hield maar op dagen als deze kan ik toch genieten van dat witte tapijt en de sporen die ik erop achter mag laten. En hoe creatief worden we wel niet als het ineens sneeuwt! Vandaag ontdekte ik dat ik vrolijk werd van de sneeuwvlokken die op me neer vielen. Dat ik het heerlijk vond dat de tram niet snel genoeg kwam en dat ik van Koningsplein tot Waterlooplein kon wandelen naar de theaterschool voor de Slapelozen-repetitie. Overal mensen om mij heen die creatieve manieren bedenken om zich aan te passen aan het ontregelende weer. Maar sommige dingen gaan natuurlijk gewoon altijd door. En dus deden we twee keer de door Victor geplande doorloop. We raken al lekker in het stuk. Dat mag ook wel want over tien dagen spelen we onze eerste voorstelling. 's Avonds ben ik naar de film gegaan: Patriot Game. Eigenlijk een heel verontrustende film over het "Plamegateschandaal" (zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Plamegate). Op dit soort momenten ben ik weer even bewust van hoezeer we als burgers wel niet in het ongewisse worden gehouden en hoe boos of verdrietig me dit soms kan maken als het gaat om onschuldige slachtoffers van hidden agenda's. Na de film heb ik twee wijntjes gedronken met mijn lief en ineens had ik wat inzichten die ik kan gebruiken voor mijn personage. Ik zit erg in het creatieve proces merk ik, mijn personage is constant aanwezig op de achtergrond. Ze is niet meer weg te denken. In ieder geval niet tot het boek af is. En juist op momenten dat ik geraakt wordt, in dit geval door de film, vallen er ideeën binnen. Het boek komt wel af, ik moet gewoon zorgen dat ik zoveel mogelijk geraakt wordt. Tip voor schrijvers: zoek zulke momenten op!