vrijdag 7 november 2014

De waarheid: het lukt niet iedereen


Vanavond kijk ik naar College Tour. Anouk is te gast en wat raakt ze me. Zelden zie ik iemand zo authentiek voor de camera. Sterker nog, het gebrek aan authenticiteit is vaak de reden dat ik amper nog een televisie aanzet.

Tegen het einde van de uitzending word ik gedwongen om na te denken over iets wat me al langer bezighoudt. Namelijk de vraag waarom de één succesvol is en de ander niet. Een studente vraagt aan Anouk of ze haar beste advies kan geven. Iets waar studenten de rest van hun carrière aan kunnen denken. Twan Huys gaat er gretig op in, nieuwsgierig naar haar antwoord. Maar die blijft uit. 

Anouk: “Sommige mensen zeggen dat als je maar hard genoeg werkt, dat je er dan wel komt. Anderen dat je vooral bij jezelf moet blijven en dat het dan wel goed komt. Iedereen zegt altijd deze dingen. Nu verwacht je zeker van mij dat ik hetzelfde ga zeggen?”

De zaal hangt aan haar lippen. En dan komt het: ze weet niet waarom zij succes had. Misschien was het geluk. Misschien kwam ze de juiste mensen tegen.
Misschien wel omdat jíj die mensen uitkoos?” Oppert Twan Huys, driftig meezoekend naar antwoorden.
“Misschien, ik weet het niet,” zegt Anouk en de zaal hangt nog steeds aan haar lippen. “Ik ken genoeg mensen met veel talent die ontzettend hard werken. En toch hebben zij geen succes.”

Haar antwoord resoneert in mij. Ik merk dat ik gegrepen ben door haar eerlijkheid. Dat had ik net even nodig: geconfronteerd worden met iemand die zich 100% authentiek gedraagt en gewoon spreekt vanuit zichzelf. Want dé waarheid bestaat niet. En dé succesformule ook niet.

Succes hebben: het lukt niet iedereen. Dat mag ook maar eens gezegd worden. En misschien ook: wat succes is bepaal je zelf. Er zijn een hoop mensen die hard werken en hun doel niet bereiken. Er zijn een hoop mensen die een hoop succesformules uitproberen en hun doel niet bereiken.

Ik zeg altijd, als je tien dingen probeert, lukken er meestal wel drie dingen en ben je toch een stap verder gekomen. Dat is denk ik ook zo. Maar je komt niet altijd daar waar je wilde zijn en dan moet je ook kunnen omgaan met die teleurstelling. Dit laatste is misschien ook meteen de reden waarom heel veel mensen het niet proberen of iets opgeven. Begrijpelijk, want het lukt niet iedereen. En misschien is het echte succes wel niet zozeer het najagen ervan, maar leren dankbaar zijn en ontvangen wat er in het Nu op je afkomt.

Als je blij kunt zijn zonder succesvol te zijn is dat onbetaalbaar. Want er zijn een hoop succesvolle mensen niet blij en dit moment is alles wat er is en meer dan je ooit zult krijgen. Het is niet wat Anouk zei en vast niet wat ze bedoelde, maar ik ben dankbaar dat Anouk mij inspireerde tot dit inzicht.

Dankjewel Anouk. Je bent een mooie vrouw. 



zondag 11 mei 2014

Conchita, nu al beroemd en verguisd tegelijk


'Je mag wel gek doen, maar je moet niet raar overkomen.'


[Klik hierboven voor het interview op Amsterdam FM n.a.v. dit blogartikel]

Er zijn mensen die een vrouw met een baard zien, mensen die een travestiet zien en mensen die een man zien die zich kleedt als een vrouw met een baard om een statement te maken. Wereldwijd gaan hulde en verontwaardiging hand in hand. Hulde, want een vrouw met een baard is spraakmakend en dus een goede PR-stunt. Hulde, want alleen al op zang al scoort deze Phoenix hoog. Verontwaardiging, want waarom zou een “freak” meedoen aan het songfestival en winnen. Verontwaardiging, want “die homo’s weer”.  Arie Slob twitterde zelfs dat hij dit jaar niet naar Oostenrijk op vakantie gaat. Naar eigen zeggen gewoon vanwege het verlies, maar volgens anderen omdat hij homo’s hekelt. Wie zal zeggen wat waarheid is? En hoe belangrijk maken we dit zelf? Geloof je in negativiteit of positiviteit?

Bewuste controverse

Zelf zag ik in Conchita een mens, die – PR stunt of niet – misschien wel heel bewust een controverse opriep. Niet zozeer om een specifieke minderheidsgroep aan te spreken, maar om ons te laten zien hoe bekrompen we kunnen zijn in onze denkwijzen.  Met die bekrompenheid moet Conchita in een conservatief land als Oostenrijk veel te maken hebben gehad. Enkele jaren geleden ging de knop om. Conchita creëerde een travestietact en werd bekend met het nummer that is what I am waarin hij zingt dat hij niet anders wil zijn dan wie hij is. En laat dit juiste nu zo moeilijk zijn voor iemand die al dan niet bewust afwijkt van de massa. Uniek zijn, iets waar we allemaal naar verlangen, wordt lang niet altijd gewaardeerd. Je mag wel uniek zijn, je mag wel een talent hebben, maar je mag niet anders zijn. Je mag wel gek doen, maar je moet niet raar overkomen.

Homohaters

Conchita wist drommels goed wat voor reacties zijn deelname aan het songfestival zouden oproepen. Reacties van homohaters en haters van alles wat anders is. En reacties van de mensen die sowieso overal negatief over zijn en alles aangrijpen om hun eigen onvrede te projecteren. Conchita nam dit risico, want winnen betekende meer dan roem. Het betekende dat niet hij, maar een ideaal won: het geloof dat ‘anders’ zijn niets zegt over minderwaardig zijn. Iedereen die zich in zijn leven wel eens minderwaardig heeft gevoeld, kon zich op dat moment identificeren. Conchita noemde in zijn woorden van dank niet het woord homo. Dat was vast geen toeval: This night is dedicated to everyone who believes in a future of peace and freedom.

Respect

En met deze uitspraak wint wat mij betreft niet de persoon, maar de boodschap waar hij voor staat. Congrats, Conchita. Voor jou was winnen belangrijker dan meedoen. Want met jou won de geest van respect: respect voor jezelf om te zijn wie je bent en respect voor de ander die datzelfde recht geniet. Misschien is dat wel waar vrede en vrijheid op neerkomen.

En als die boodschap komt van een man die zich kleedt als vrouw met een baard, dan heb ik daar diepe respect voor.

dinsdag 29 april 2014

Een levensmissie, moet dat?

Hoeveel mensen weten op hun 39e wat hun levensmissie is? Of op hun 29e? Of 19e, misschien zelfs al 9e? Omringd door groene bergen in Oostenrijk, vraag ik mij dit af. Ik zit op het balkon en adem frisse lucht in. Het is laagseizoen dus om mij heen zijn huiseigenaren en hoteleigenaren bezig met opknappen, uitbouwen of onderhoudswerk. In de verte hoor ik een zaag, achter mij geklop, voor mij hoor ik geluiden van ijzer dat wordt geslepen en zo nu en dan rijdt er monter een auto het dorp in.

Ik hoor het je vragen beste lezer. Een levensmissie? Moet dat? Ik ben erg van het ont-moeten, dus je moet helemaal niets. Laat ik dat voorop stellen. En ik geniet echt wel van het geluid van de vogels en het uitzicht op groene naaldbomen. Maar toch wil ik opschrijven wat mijn levensmissie is. Omdat het makkelijker is om keuzes te maken als je dat weet. Je kunt makkelijker nee en ja zeggen tegen iets. Tijd is kostbaar dus kun je het maar beter niet verspillen.

Levensmissie klinkt heel groot. Alsof je de wereld gaat redden of – erger – verlossen. Het klinkt ook wel eng, want het suggereert dat je je ergens aan moet verbinden. Voor vrijheidslievende zielen is dit misschien niet aantrekkelijk. Of je vindt het wel best zo. Levensmissie? Doe niet zo raar, ik heb het al druk zat! Allemaal heel begrijpelijk. Maar ik heb besloten dat ik er één nodig heb. Ik weet ook niet waarom ik dat middenin de frisse berglucht wil vastleggen. Ik had ook een wandeling kunnen gaan maken en heel mindful in het Nu zitten zijn – ook heel waardevol. Maar als ik besluit dat ik iets nodig heb, is er geen houden meer aan. Dan duik ik erin en laat ik me meeslepen. En als je meeslepend van aard bent, is een levensmissie extra handig. Je zou anders zo maar ergens terecht kunnen komen waar het uitzicht niet bevalt, of erger nog, ontdekken dat je vastzit in een leven waar je niet om hebt gevraagd. In ieder geval niet bewust dan.

Help, ik heb een missie!
Laat ik maar direct kleur bekennen. Dit is mijn levensmissie:
Mensen stimuleren hun passies te volgen, hun talenten optimaal te ontwikkelen en ze in dienst te stellen van zichzelf en de wereld om ze heen.
Ik herhaal: ‘van zichzelf en de wereld om ze heen.’ Met andere woorden: practice what you preach. Of: Be the change you wish to see in the world om met de woorden van Ghandi te spreken. 

Ik vind weten wat je levensmissie is, van levensbelang. Misschien wordt dat wel de titel van mijn nieuwe boek: Levensbelang. Want als je weet waar je naartoe gaat, kun je bewegen in de juiste richting. Anders beweeg je maar wat. Zo simpel is het. Ik heb erg veel bewogen, maar niet noodzakelijk in de juiste richting. Ik heb mensen bewogen, maar niet noodzakelijk op de juiste manier. Nu wil ik zo veel mogelijk mensen laten bewegen, zodat zij straks dansend door het leven gaan en hun eigen melodie laten horen op de muziek van hun hart. 

Boekentip: The 7 habits of highly effective people van Stephen Covey.

maandag 7 april 2014

07/04 Elk boek dat eindigt, begint met het voorjaar

Ondanks de stapel werk die voor me ligt deze week, begin ik de dag met een rustmomentje. Vandaag heb ik me voorgenomen om zo min mogelijk te oordelen en zo veel mogelijk te genieten van de dingen die ik aan het doen ben.

Het is een bijzondere week. Het boek van twee auteurs waaraan ik mee heb gewerkt wordt deze week afgerond. Altijd leuk om klanten aan een nieuw kindje te helpen. Ja, ook jij kunt een boek schrijven! (In dit interview leg ik met andere schrijvers uit waarom iedereen kan schrijven).

En over een paar weken help ik weer een andere boekenklant met het afronden van haar boekkindje. Ook weer heel bijzonder. Beide boeken gaan in meer of mindere mate over coaching en persoonlijk leiderschap. Het zijn thema’s die de afgelopen twee jaar centraal stonden in mijn leven. 

Het vereiste gezamenlijk leiderschap om deze twee boeken goed af te ronden. En met het afronden van deze boeken, rond ik zelf ook iets af. Een fase waarin ik veel mensen mocht bijstaan met een boek in de rol van (co)schrijver of (eind)redacteur. In mijn nieuwe rol help ik mensen nog wel met hun verhaal, maar dan op een andere manier. Via individuele schrijfcoaching (koop een strippenkaart!), workshops of presentatiecoaching. En als spreker en organisator van inspiratiesessies help ik ondernemers bij het (her)vinden van hun verhaal (zie agenda op de website van Fabel). 

Dat de nieuwe fase in mijn leven samenvalt met een voorjaar dat zonniger is dan ooit, is iets om dankbaar voor te zijn. Het versterkt mijn energie. Maar eerlijk is eerlijk: de dankbaarheidsflow waar ik in zit sinds de boekpublicatie van 100 dagen dankbaarheid, komt en gaat. Vorige week was ik bijvoorbeeld erg onrustig en moest ik hard werken aan de motivatie om gewoon te werken (het voorjaar kriebelt te erg!). Actief blijven oefenen met "dankbaar zijn" is dan ook waar ik me op richten zal. Dus begin ik weer vanouds elke dag met een positieve intentie en probeer ik de dag te eindigen met iets waar ik van geniet. Ik weet dat het in sommige situaties erg moeilijk is om dit te blijven doen. Toch durf ik te stellen dat ondanks dat er veel in ons leven beter kan, er verschrikkelijk veel goeds is om dankbaar voor te zijn. Richt je aandacht daarop, en ik verzeker je dat alles waar je dankbaar voor bent meer wordt!  

Voor alle schrijvers en niet-schrijvers geldt: elk boek dat eindigt, begint met het voorjaar. 

donderdag 20 maart 2014

GR14: Bashers winnen, idealisten verliezen

Treurig ben ik, als mij het nieuws bereikt dat wethouder Pieter Hilhorst opstapt. De idealist verdwijnt uit de politiek. Mijn hele kiezende leven lang heb ik het vreemd gevonden dat het heersende gedachtegoed was dat je voor jezelf kiest. Ik heb nooit voor mezelf gekozen. Niet voor parkeervergunningen, meer persoonlijk belastingvoordeel of gekozen voor – kots –minder bevolkingsgroepen die je buurman zijn. Ik heb altijd gekozen voor wat ik dacht dat het beste was voor ons allemaal. Dat leek mij zeer vanzelfsprekend. Meteen dat Pieter Hilhorst zijn intrede deed bij PvdA werd ik dus lid. Omdat ik hem ken als een van de meest idealistische personen van Amsterdam. Dat heb ik opnieuw kunnen concluderen toen ik als schrijver in het kader van research doen een dag met hem meeliep. Ik zag wat hij vanuit zijn functie allemaal aan het doen was om zaken als jeugdzorg en onderwijs te verbeteren. Dingen die ik ontzettend belangrijk vind voor de samenleving. Hij sprak echt met iedereen en wilde doordringen tot de kern van problemen om direct met creatieve oplossingen te komen. Dat is wat ik zag en daar werd ik blij van. Daarmee verdiende hij dubbel en dwars mijn stem. Met lede ogen zag ik dus de afgelopen maanden de bashcampagne aan over zaken waar hij misschien wel verantwoordelijk voor was, maar niet schuldig aan was. De erfenis van een voorganger die iets had laten liggen. Weinig hoorde je nog over het goede wat Hilhorst deed, terwijl dat ook gewoon doorging. Maar hoge bomen vangen veel wind en idealisten met een goed hart aarden slecht in de politiek, waar meestal niet-idealisten de dienst uitmaken. Mensen geloven liever het slechte verhaal. En slechte verhalen zijn er genoeg. Loze beloftes om stemmen binnen te halen voor macht wat vervolgens misbruikt wordt in plaats van ten dienst van een ideaal wordt gesteld. Maar ja, daar blijven al die mensen over die de samenleving niet zo boeiend vinden. Die eigenlijk alleen zichzelf boeiend vinden en dus op basis daarvan kiezen. Misschien zijn we nog niet klaar voor idealisten. Het goede verhaal. Misschien krijgt het volk de leider dat het verdiend.