30 07 Secret Umbrella: een magische reis

Op de foto met zangeres Paulina Dubaj van Secret Umbrella

Het blijft een feest. Tussen echte muziekliefhebbers in Paradiso staan, wetend dat je gewoon in je kloffie kan komen omdat niemand je zal beoordelen op je uiterlijk. De ogen zijn immers standaard op het podium gericht. Na Indian Askin en Jori Swart zat de sfeer er al goed in. Secret Umbrella betreedt het podium. Wacht, lopen mensen nu weg? Nee, ze gaan een drankje halen. De band installeert zich op het podium en neemt kalm de tijd om alles precies te krijgen zoals ze het willen hebben. Zangeres Paulina Dubaj heb ik eerder op het podium zien staan. Solo gaf ze altijd een indrukwekkende singer/songwriter perfomance. Ik ben benieuwd naar hoe ze het doet in een band. Tegen de tijd dat de band start, is slechts de helft van het publiek teruggekomen. Maar de daarop volgende minuten wordt het in no time weer stampvol. En dat is niet vreemd want vanaf het begin is het duidelijk dat deze band iets magisch heeft. De muzikanten zijn perfect op elkaar ingespeeld. Toeschouwers worden meegenomen op een muzikale reis die je af en toe aan andere grote artiesten doet denken, behalve dat dit toch heel authentiek blijft. Zo authentiek dat ik het lastig vind ze in een bepaald genre te plaatsen. Misschien is het ook het type genre dat je moet ervaren, in plaats van benoemen. Alles aan deze band is dynamisch, constant in beweging. Inclusief zangeres Paulina die bijna één wordt met de muziek en het publiek daarin meeneemt. Verbouwereerd aanschouw ik dit wonder, en ik kan me niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ik zo’n goede performance heb gezien. Genoeg krijg je er niet van. Onderweg naar huis voel ik nog even of het aangeschafte promocd’tje nog in mijn tas zit. Eenmaal thuis voel ik me dusdanig geïnspireerd door de muziek dat ik zelf ook wil creëren. Mijn ziel is geraakt en ik wil schrijven! Maar daar ben ik toch iets te moe voor, dus ik kies voor mijn bed. Een week lang komt Secret Umbrella nog elke dag uit de boxen van mijn stereo. Ik hoor de zachte, fluwelen melodielijnen, afgewisseld met rouwe en verlangende uithalen van Paulina. Telkens als de vijf nummers afgelopen zijn ben ik teleurgesteld dat de cd is afgelopen. Met spanning wacht ik op de release van hun album.

19 07 Een glimlach zonder kwade bedoelingen

Ik keek omhoog. Een paar grijze wolken, maar in Malden overwon toch de zon. Terwijl ik het het bospad opliep, voelde ik het grind onder mijn schoenen knarsen. Rechts van mij zag ik een paar huizen. Het hoekhuis trok direct mijn aandacht. Op de oprit stond een zwarte cabrio, op deze afstand kon ik het merk niet onderscheiden. Interessanter vond ik de aanblik van blauw water dat ik tussen een hoge heg van bomen nog net kon zien. Een groot huis met een zwembad in de achtertuin, concludeerde ik. Meer dan een zweem van blauw kreeg ik niet te zien, maar het was voldoende om de eerste minuten van de wandeling te fantaseren over hoe het zou zijn om een eigen zwembad te hebben en daar op dagen als deze heel decadent in te zwemmen, zonder dat voorbijgangers daar meer dan een glimp van konden opvangen. Ik begon mijn stappen te tellen. Bij elke ademhaling waren het er acht, soms zes of zeven. Het was een meditatieve manier van wandelen die ik tijdens een mindfulnesscursus had aangeleerd. Ik werd er rustig van.

Zo nu en dan passeerden mensen mij. Standaard volgde dan van mijn kant een glimlach en een groet die soms wel, soms niet, beantwoord werd. Zo doe je dat als je buiten Amsterdam komt. Dan groet je voorbijgangers. Waarom glimlachte ik eigenlijk standaard? Was het niet normaler om gewoon te groeten met een neutraal gezicht? Een glimlach is bijna alsof je je moet verontschuldigen. Zo van: ‘sorry dat ik hier ook loop, maar ik heb geen kwade bedoelingen.’ Wat belachelijk is, want waarom zouden voorbijgangers ervan uitgaan dat ik tijdens een boswandeling kwade bedoelingen had? 

Ik probeerde het nu uit zonder glimlach. Het voelde onnatuurlijk, maar de daaropvolgende zes voorbijgangers hield ik dit dapper vol. Tot ik een vrouw zag naderen met een grote tas, een vrouw die ook gezien werd door zo’n twintig schapen die direct hongerig op haar afrenden (gelukkig stond er wel een hek tussen). Ze lachte verwonderd naar me. ‘Doen ze dat altijd?’ Ik haalde mijn schouders op en antwoordde dat ik het niet wist. Glimlachend liep ik verder. Zonder kwade bedoelingen. 

Hello Anco: In de spotlights: Alexandra Smith

Een artikel over mij in blogmagazine! Hello Anco: In de spotlights: Alexandra Smith: "Tekst: Gastblogger Sandra van der Aa Fotografie: S. van der Aa/Nancy Schoenmakers/Kirsten Bijlsma/David van Pelt ‘Wanneer ik schrijf, zit ik even lekker in mij eigen wereld'

10 07 Doelen afvinken

Zodra ik het gevoel heb dat mijn leven saai wordt, ga ik doelen bedenken die ik af kan vinken. De afgelopen maand zijn er minstens drie geweest die me bezig hebben gehouden.

Doel: kijken of ik als model werk kan vinden in het buitenland

Mijn ‘modellencarrière’ begon ooit vijftien jaar geleden in Australië. Puur toeval. Ik was op een bankje in het park aan het schrijven in mijn dagboek en werd aangesproken. Vervolgens kreeg ik een rolletje als serveerster in de soap Home and Away. De afgelopen jaren ben ik nog redelijk actief geweest als model. Hoe ouder ik word, hoe leuker ik het vind. Maar voor ik de stekker er ooit uit trek, wil ik in ieder geval nog in het buitenland hebben gewerkt. En jonger worden we niet. Dus trok ik de stoute schoenen aan en benaderde wat bureaus die ik een paar foto’s opstuurde. Resultaat: ik mag een seizoen modellenwerk doen in Kaapstad! Doel afgevinkt.

Doel: artikelen schrijven voor tijdschriften die ik leuk vind

Ik spendeerde een dagje in de OBA. Uit de stapel tijdschriften die ik daar bekeek, bleven er zes over die ik wilde aanschrijven. Als je jezelf als redacteur aanbiedt, moet je al in de brief laten zien dat je creatief bent. Ik heb er dus behoorlijk wat uurtjes aan besteed om een verhaal op papier te krijgen waar ik zelf tevreden over was. Met succes: van de zes tijdschriften die ik op de ouderwetse manier een brief met cv stuurde, heeft de helft gereageerd. Eentje adviseerde mij in september met ideeën te komen. Een ander nodigde me uit en gaf me na de kennismaking meteen een opdracht voor een leuk artikel. Weer een ander tijdschrift liet me duiken in het thema 'vergeving' en me er twee artikelen over schrijven. Het werk is inmiddels af en ik heb er waarschijnlijk twee opdrachtgevers bij. Doel afgevinkt.

Doel: terug naar Australië
Ik zorg er altijd voor dat ik meerdere doelen bedenk, dat maakt het makkelijker om iets te bereiken. Een paar weken terug had ik dus ook bedacht dat ik weer eens een bezoek wilde brengen aan het land dat ik nog altijd als tweede thuisland beschouw: Australië. Dat had ik al tien jaar niet gedaan en dus werd het hoog tijd. Dit doel was kinderlijk eenvoudig. Ik hoefde er slechts een ticket voor te kopen. Waarom heb ik dat niet eerder gedaan? Check. Doel afgevinkt.

Doel: roman afschrijven

Dit doel loopt al een tijdje, zoals wel vaker het geval is met doelen die echt heel belangrijk zijn en zwaar tellen in je levensportfolio. Het vordert langzaam. Maar ik heb vandaag de 51.000 woorden gepasseerd! Ik vrees dat ik dit doel nog niet kan afvinken. In dit soort gevallen trek ik mijn koffer met wijsheden open om mezelf op te peppen: de weg er naar toe is het doel, het doel zelf het middel.