 |
| Sinterklaas, wie kent hem niet? |
Soms zijn het hele normale
dingen waar je je ineens over kunt verwonderen.
Afgelopen nacht ging ik met wat stapvriendinnen van vroeger op
stap. Het begon met een drankje in Palladium. Als dertigers tussen minderjarige
tieners aanschouwden we het toneel. Hoofden en ogen die als tennisballen van
links naar rechts gaan. Lichamen die elkaar net wel of net niet raken tijdens
het dansen. De ruimte was doordrenkt van lust.
We voelden ons even alsof we waren gedropt in een jungle waar de jacht was geopend. En als je geen vrijgezel meer bent, jonge moeder (twee van de drie) of stokoud (iedereen die een generatie langer meegaat) vind je dat helemaal niet erg. Voyeurisme is het beschaafde alternatief op zo’n avond.
Slechte pick-up lines
In Club NL werd later het hoogtepunt van verwondering bereikt. Niet omdat ik merkte dat mijn voeten en hakken nog steeds niet samengaan met mijn dansstijl en dat alcohol dit niet verhelpt. Maar omdat er in slechts één uur tijd wel vijf slechte pick-up lines naar mijn hoofd werden geslingerd. Ik heb ze maar even op een rijtje gezet:
1. Mijn vriend daar heeft liefdesverdriet, kun je hem
adviseren?
2. Mijn broer is vrijgezel, mag ik je aan hem
voorstellen?
3. Hij daar was plan B (wijzend naar zijn vriend die me
al een paar keer had aangesproken). Maar ik ben plan A.
4. Is zij je moeder of je vriendin?
5. (Als ik aan het whatsappen ben met iemand) Vind je het
erg als ik naast je kom zitten, je telefoon heeft hier toch geen bereik?
Glimlach
Zo vaak ga ik niet meer uit, maar na zo’n avond vraag ik me het toch af. Zijn pick-up lines altijd zo slecht geweest? Werken ze überhaupt? Waarom zou je ze trouwens gebruiken? Met het gevaar om op mijn 38e al voor zeurende oma te worden uitgemaakt, heb ik een bescheiden suggestie voor iedereen die het wat subtieler aan wil pakken.
Dit is mijn suggestie: vergeet die pick-up line. Als je
iemand ziet die je leuk vindt, maak dan oogcontact en glimlach. Zo makkelijk
kan het zijn!
