zaterdag 11 mei 2013

11/05 De nacht dat ik een mijlpaal bereikte


Gisterennacht liep ik mee in De nacht van de vluchteling. Die wordt jaarlijks georganiseerd om de ontberingen die veel vluchtelingen meemaken onder de aandacht te brengen. Maar het is ook een persoonlijke uitdaging.

Zo zoekt elke deelnemer vooraf sponsors. Het geld van de sponsors kwam dit jaar ten goede aan de ontmijning van Zuid-Soedan, zodat ouders en kinderen er een veilig bestaan kunnen opbouwen. Met € 250 kan er al een gebied van 150 kilometer mijn-vrij gemaakt worden. Met de € 300 die ik ophaalde, heb ik dus zo’n 180 kilometer mijn-vrij gemaakt. Dat gaf een goed gevoel. Het totale bedrag van het team waar ik in zat (van Joop.nl) bedraagt zelfs €3.337,50! Doneren mag overigens nog steeds.

De nacht was erg zwaar. Door een probleem aan mijn voeten heb ik nooit lange wandeltochten gemaakt. Ik herinner me dat ik op mijn 25e nauwelijks een half uur zonder pijn kon lopen. Door een tijd speciale voetzolen te dragen, werd dit opgelost. Maar nog steeds gaat lang lopen of lang op mijn benen staan gepaard met pijn. Ik wist dus niet of ik de 40 kilometer zou halen.

Rond de 30 kilometer had ik het zo zwaar dat de tranen over mijn wangen liepen van de pijn. Ik strompelde op 33 kilometer een rustpunt binnen waar ik mijn voeten liet insmeren met speciale crème. “Waarom is die 40 kilometer zo belangrijk voor je?” vroeg de verpleegster met een blik die verraadde ze er niets van snapte. “Ik heb zojuist 33 kilometer gelopen. Dat is al 20 kilometer meer dan ik ooit in mijn leven gelopen heb. Nu zal ik hem uitlopen ook!” antwoordde ik.

Wat ik er niet bij vertelde is dat ik het mezelf ontzettend gunde. Dat het een persoonlijke mijlpaal was waar ik de rest van mijn leven aan terug zou denken. En dat als je op 33 kilometer zit, de punt of no return ruimschoots is gepasseerd. Bovendien: als je een vluchteling bent onderga je nog veel ergere ontberingen.

Voorzichtig zette ik na tien minuten pauze weer mijn eerste pasjes. Een rollator zou me niet misstaan hebben. Mijn teamgenoten keken me medelijdend aan. Een van hen, Gijsbregt, vroeg of ik anders een ibuprofen wilde innemen. Het bleek een briljant idee. De laatste 7 kilometer liep ik weliswaar met pijn, maar door de pijnstillers was die dragelijk. Ik liep harder dan de 33 kilometer daarvoor en had bij de laatste 3 kilometer zelfs een brede glimlach op mijn bleke gezicht.

De combinatie van wilskracht, verlangen en pijnstillers bracht mij over de eindstreep.

Ik heb het gehaald. 

2 opmerkingen:

  1. Geweldig initiatief, goed gedaan Alexandra, als vml infanterie specialist,weet ik hoe het is om iets langer te lopen ,dan meeste mensen en dan ook nog voor een goed doel,strakke actie ! Ik wilde trouwens afgelopen jaar ook meedoen maar zag pas veel te laat dat dit aan de gang ging helaas, misschien tot een volgende Charity Run,ik organiseer trouwens de Caveman-Run op de Veluwe binnenkort, kan ik nog wel wat publiek voor gebruiken....word degelijk aandacht vragen voor duurzaamheid,kindslavernij en steunt een aantal doelen, gegroet, dame...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. We liepen met de ,koningscompagnie van de Interventie eenheden,soms wel 105 km op een dag, en dan met zware bepakking,zelf drinken en onderhoud verzorgen en met dus redelijk zware kledij,zoals camo, tactische materialen en schoeisel.. kun je je voorstellen,mr nacth van de Vluchteling,en de Kennedy mars vind ik wel wat, wil nog graag een keer in Marokko/Algerije de Marathon Les Sables, lopen,de zwaarste race ter wereld zeggen ze,235 dwars door de Westelijke Sahara...ook een idealogische opzet,dat Water for Africa steunt in dat soort zaken kan ik me zeer goed vinden,alles voor duurzaam,ecologisch,stammen survival,oude culturen en vooral een vuist maken tegen de mulnationals,coorperaties ,machtige Oliebazen,en dito corrupte Politici, wat leven we toch in een fijne wereld met bedrijven als Shell,Billiton en BP, nu blijkt dat er bloed kleeft aan onze gsm,konden ze dat niet eerder zeggen .?

    BeantwoordenVerwijderen