Op alle fronten wordt debat gevoerd over waarom er niet bezuinigd moet worden op de kunst. Het valt me op dat het debat niet zelden neerkomt op een verdediging van het bestaansrecht van de kunst, en dat er zo weinig mensen zijn die dan goed onder woorden kunnen brengen waarom kunst belangrijk is in de samenleving. Dat is ook lastig onder woorden te brengen. Ik zal de laatste zijn die een poging zal wagen. Maar laten we eerlijk zijn, er zijn wel meer overheidsprojecten die belangrijk worden gevonden en waar onze belastingcenten heengaan, zonder dat we daar nu zo goed van onder woorden kunnen brengen wat het belang ervan is. Het enige dat ik zou willen is dat de kunst dezelfde kans krijgt als al die andere weeskinderen. De kans om zich aan te passen en zich voor te bereiden op de veranderingen die de bezuinigingen teweeg zullen brengen. In plaats daarvan is de kunst een weeskind geworden dat zo snel mogelijk op water en brood wordt gezet. De kunst moet op zoek gaan naar nieuwe adoptieouders en er zijn er maar weinigen die zich aanbieden. Pijnlijk voor onze beschaving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten