26/09 Behind the scenes: schrijven in Australië

Behind the scenes cover shoot

Het was een gekkenhuis in de weken voor mijn vertrek naar Australië. Allerlei opdrachtgevers kwamen op het laatste moment nog met werk aanzetten en ik heb tot een uur voor mijn vertrek naar het vliegveld nog hard gewerkt aan het redigeren van een hoofdstuk van een thrillerauteur.

In het vliegtuig had ik genoeg tijd om bij te komen. Ik kon terugkijken op productieve weken waarin spannende dingen plaatsvonden, zoals de cover shoot en de boektraileropnames die plaatsvonden op 9 september en het nummer dat ik geschreven heb met Robby Oehlers, dat in de boektrailer zal worden gebruikt. Als er ruimte voor is, ga ik het zeker zingen tijdens de boekpresentatie.

Nergens voel ik me meer thuis dan in een vliegtuig. Het is de enige plek waar niemand me kan storen en ik alle tijd van de wereld heb om mijn hobby’s uit te oefenen: lezen, slapen, schrijven, muziek luisteren en films kijken. Zo heb ik de bijna 24 uur durende vliegreis met twee uur durende tussenstop in Hong Kong prima kunnen overleven. Toen ik in Sydney aankwam, was het rond 21.00 en heb ik op het vliegveld direct een nieuwe mobiele telefoon met lokaal nummer en een internetdongel gekocht. De jongen die me hielp was één van de meest efficiënte winkelmedewerkers die ik in mijn leven ben tegengekomen. Nog voor ik het vliegveld verlaten had, kreeg ik van de enige twee mensen die ik hier nog ken via mijn Nederlandse mobiel een uitnodiging om een welkomstdrankje te doen. Het was tenslotte vrijdagavond. Ik trof ze beiden ergens in een vage tent in Kings Cross, Sydney, dat is een beetje vergelijkbaar met het red light district in Amsterdam.  Ik deed wat drankjes met hen, constateerde dat ze weinig veranderd waren en ging een paar uur later naar bed omdat ik mijn jetlag niet erger wilde maken dan nodig was.

Bondi Beach als het druk is

Ik zit nu al anderhalve week in Bondi en heb in die tijd vijfduizend nieuwe woorden geschreven. Heel veel zin om tussendoor mijn schrijfblog bij te houden had ik niet. Dat herinnert me aan Nederland, en Nederland wil ik op sommige dagen gewoon vergeten. Natuurlijk heb ik ook veel van de zon genoten en wandelingen gemaakt, zoals van Bondi beach naar Bronte beach. Elke dag begint met het halen van een soy latte bij Chapter One, een nieuwe koffiebar die uitkijkt op het strand. Mijn koffie drink ik meestal op het strand zelf op, want op het strand zitten en koffie drinken is beter dan in een tentje zitten koffie drinken en uitkijken op het strand naar anderen die op het strand zitten en koffie drinken.

Relaxen

Chapter One is een van de drie plekken waar ik mijn mini laptop heen sleep om te schrijven. Op dit moment zit ik in Le Paris-Go Café waar ik een heerlijke brunch heb genoten. Vandaag ben ik verhuisd naar een andere accommodatie. De eerste was comfortabel want het was een studioappartement met alle faciliteiten en alle privacy van de wereld. Nu zit ik in een Bed en Breakfast, weliswaar met eigen kamer, maar de badkamer moet ik delen. De verhuizing was noodzakelijk omdat ik het zat was om elke ochtend om 07.00 wakker te worden door verbouwingsgeluiden. Rond dat tijdstip prefereer ik slapen boven de dialogen van bouwvakkers. Het viel me op dat ze bijna in elke zin ‘O, yeah, mate’ zeggen en heel hard praten. Het zijn geen dingen die ik wil opmerken als ik net wakker ben.

Als je alle dagen mooi weer hebt en een prachtige omgeving, ga je eraan wennen. Je neemt het ‘for granted’. Maar sinds vrijdagavond regent het, bijna non stop. Ik hoop dat het morgen opklaart. Regen is niet goed voor de portemonnee. Je gaat dan winkelen, wat op zich al vermoeiend is, maar ook niet goed is voor het budget dat je met jezelf hebt afgesproken.

Op niet productieve momenten

Ik kan niet echt zeggen dat ik een concreet ritme heb ontwikkeld. Elke dag ga ik ofwel een paar uur wandelen, ofwel naar yoga. En elke dag probeer ik te schrijven. Soms ’s ochtends, soms ’s middags, soms ’s avonds. Dat is tot nu toe redelijk goed gelukt. Het einde van het verhaal komt ook steeds meer in beeld. Ik ben geen schrijver die van tevoren dingen vastlegt, dus ik ben heel benieuwd hoe het afloopt. 

De dag dat ik naar Sydney vloog, was ook de dag dat mijn vriendin Katinka naar Peru vloog. Zij is nu in Lima voor het vervolg van haar Save the World project, zie http://www.mediamatic.net/page/182423/en. Ondanks een tijdsverschil van 14 uur geloof ik, tref ik haar regelmatig online en bespreken we onze dagelijkse beslommeringen wat heel fijn is. Ze gaat daar iets heel cools doen in een sloppenwijk.

Op gebied van werk is er nog een ander nieuwtje. Na Cosmopolitan ben ik nu ook benaderd door de Flair. Ze willen weten of ik ideetjes heb voor artikelen. Als ik terug ben in Nederland, zal ik daarover nadenken. Tot die tijd is mijn boek prioriteit 1.

Hoe deze ochtend begon