woensdag 26 januari 2011

26/01 Numineus


Als Neerlandica en tekstschrijver/redacteur wordt je geacht een meer dan gemiddelde kennis te hebben van taal, grammatica en spellingkwesties. Gelukkig leer ik elke dag wel iets bij. Maar ik moest van mezelf ook een bredere woordenschat ontwikkelen. Vooral nu ik aan het schrijven ben! Daarom heb ik samen met Marit (een goede vriendin die net als ik het "gelukzalige" freelancerleventje leidt), besloten om elke week een nieuw woord uit het water van de Van Dale op te vissen. Gisteren kwam zij met het prachtige woord Numineus op de proppen:

Numineus, vooral zelfstandig gebruikt het numineuze, aanduiding van de irrationele bestanddelen in het heilige; het goddelijke dat een mysterie is, dat fascineert en doet beven.

Ik was meteen verkocht. Hella Haasse, Gerard Reve en Harry Mulisch hebben dit woord kennelijk ook in hun literatuur gebruikt, las ik na een kort onderzoek op internet. Wat zou het een prachtige titel zijn van... mijn roman? 'Ja en hoe komt de titel dan precies in het verhaal terug?', vroeg Marit meteen kritisch. 'O maar het past wel bij mijn hoofdpersonage hoor', kaatste ik de bal meteen terug. Ik moet alleen uitwerken hoe dat precies vorm krijgt, mijmerde ik verder terwijl zij allang weer haar boekredactie van een van haar klanten had hervat. Misschien krijg ik vandaag een numineuze inval. Of niet. En dan heb ik nog steeds geen titel.

vrijdag 14 januari 2011

14/01 Bijna helemaal

Ik ben bijna jarig. En het inrichten van de nieuwe woning is bijna af. Ik heb bijna een idee van waar het naar toe gaat met het verhaal. Maar bijna geen tijd om er de nodige aandacht aan te geven, omdat ik steeds bijna (maar nooit helemaal) zonder werk zit. En ook nog de scriptie moet voltooien die bijna af is. Een hoop bijna's zou ik zeggen. Mijn goede voornemen voor 2011: ik wil er niet bijna maar HELEMAAL voor gaan. Dus mijn scriptie komt helemaal af. Mijn roman komt helemaal af. En mijn huis ook. Niet noodzakelijk in die volgorde, maar toch.

dinsdag 4 januari 2011

04/01 After Snowboard Dip

Een weekje snowboarden in Oostenrijk om eens uit te proberen hoe het is. Dat was het plan, en ik weet het nu! Ik had me ingesteld op veel vallen en blauwe plekken en dat is inderdaad een groot onderdeel van het leren snowboarden. Maar als je eenmaal blijft staan en kan glijden over de sneeuw voel je je ineens een soort van Queen of the Road. Ik moet toegeven dat dit gevoel al over me heen kwam toen ik me nog op het oefenveld bevond (bij de - ahum - baby piste). Maar op de laatste dag mocht ik het ook helemaal boven ervaren. Eindelijk kon ik zien wat vriendlief en mijn andere vrienden daar aan het uitspoken waren. Het uitzicht daar is adembenemend. En het is een stuk steiler. Dus het proces van vallen, opstaan en glijden herhaalde zich... maar ik leerde ook weer iets nieuws, namelijk keren. Tevreden en met een totaal doorgeprakt en pijnlijk lichaam eindigde ik de laatste dag snowboarden traditioneel met Glühwein, helemaal trots op mezelf dat ik een nieuwe ervaring had opgedaan. Inmiddels ben ik al drie dagen terug en ervaar ik ernstige opstartproblemen. Het moge duidelijk zijn dat er in dat weekje weinig ruimte was voor schrijven. Twee pagina's is het meeste wat uit mijn handen kwam. Beter dan niets maar zo gaat mijn boek nooit afkomen natuurlijk. De komende twee weken is mijn agenda alweer volgeboekt met copy writewerkzaamheden en redigeerklussen. Er moet ook geld verdiend worden. En verhuisdozen moeten uitgepakt. Maar mijn eerste snowboardervaring pakt niemand van mij af. In mijn dromen glijd ik nog steeds over de sneeuw, en ben ik me enorm aan het inspannen om de perfecte balans te voelen en te vinden, me tegelijkertijd zelden meer ontspannen hebben gevoeld omdat er in je gedachten geen ruimte is voor iets anders. Dat gevoel mis ik.