maandag 3 december 2012

03 12 Old habits...


Sneeuw en regen. Dat was het eerste wat de ochtend mij bracht. Een kop koffie met rijstmelk en honing was het tweede; weird habits die hard. Ik heb besloten dat ik deze week de proloog moet schrijven van de thriller waar ik nu aan werk. Hiervoor is het nodig dat ik weet hoe personage Lena aan haar einde komt. Lastig, vind ik. Moorden is niet mijn vak en me inleven in moordenaars is dat ook niet. Frustratie ten top. Waarom schreef ik ook alweer een thriller?!

Hulp inschakelen leek onontkoombaar. Een oproep voor ideetjes op Facebook en Twitter leverde leuke suggesties op (naast een tijdelijke sluiting van mijn Facebook account). Toch heb ik nog geen keuze kunnen maken. Ik belde een recherche deskundige en die kon mij wat meer vertellen over hoe iemand eruit ziet als hij is verdronken. Hij wees me ook op het bestaan van het boek Moordverhalen van Gerlof Leistra: ‘Hierin staan 22 reconstructies van bekende moorden in Nederland, misschien inspireert het je.’ Ik bedankte hem en negeerde inwendig giechelend de drang om hem te wijzen op de dubbele lading van zijn opgewekte tip.

Dankzij bol.com had ik het boek binnen 24 uur in huis. Het afgelopen weekend ben ik er een flink eind in gekomen. Een feestelijk gevoel krijg je er niet van. Je weet dat elk verhaal slecht afloopt en het is vrij droog en feitelijk opgeschreven. Erger nog: in geen enkele moordsituatie kan ik tot nu toe Lena ‘herkennen’. Ik wil dat ze mooi blijft en niet bloederig aan haar einde komt. Of opgezwollen, zoals verdronken mensen schijnen te ogen.

Een kort onderzoek naar giftige spinnen (ook een tip van iemand) leerde mij dat slechts 1% van de giftige spinnenbeten daadwerkelijk leidt tot een dodelijke afloop. En dat terwijl het zo’n bekend moordmotief is in films! Ook zonder tegengif schijnen mensen er wel ziek van te worden maar er zelden aan dood te gaan. Niet geloofwaardig dus.

Vandaag ga ik Moordverhalen uitlezen. Hopelijk heb ik dan aan het einde van de dag ineens een briljante ingeving van hoe de mooie Lena naar de eeuwige jachtvelden vertrekt. Dan kan ik de proloog schrijven en het plot aanscherpen. Tot die tijd kan ik niet verder en onderdruk ik mijn chips- en patatverslaving, die hoogtij viert op dagen dat ik schrijfcomplicaties ervaar. Old habits