In het begin zat ik wel eens met mijn handen in mijn haren, letterlijk. In een grote stapel papier met teksten die ik soms jaren terug geschreven had, probeerde ik materiaal te vinden dat ik gebruiken kon. Ik begon te schrijven en herschrijven en de eerste hoofdstukken dienden zich aan. Dapper, ingetogen. Het gaf me de moed om door te gaan. Ik durfde niet te denken aan wat daarna kwam. Eerst moest ik het nog zien te voltooien. Lang leek de weg naar het einde. Tot het einde zich aandiende, daar in Australië, precies zoals ik het gepland had. Na een jaar thuis ploeteren en een maand schrijven in Australië is het eindelijk klaar. Schemervlucht is geboren.
Terug in Nederland kwam de drukte. Er moest van alles geregeld worden. Een maand weggaan, betekent terugkomen in chaos. Werk stapelt zich tijdens je afwezigheid op en kijkt je bij terugkomst grijzend aan. De glimlach van vriend lief is groter en aantrekkelijker en dus wacht je zeker nog twee dagen voor je weer in de werkmodus gaat. Dan begint de strijd met de jetlag. Die wint bijna altijd. Liters koffie kunnen daar niet tegenop. Intussen bellen vrienden die met je af willen spreken. Nieuw werk belandt bovenop de stapel werk dat nog lag te wachten. Opdrachtgevers zeggen 'neem vooral je tijd' maar op de achtergrond hoor ik vingers op tafel trommelen. Of zijn die van mij? Ik begin een hekel te krijgen aan het woord deadline, wat niet handig is in mijn beroep.
Dan, na twee weken, zie ik de stapel langzaam krimpen. De review van Noraly Beyer komt binnen en ik begin een beetje te ontspannen. Ik word warm van het ontwerp van de boekcover en weer later blader ik verheugd in het binnenwerk van Schemervlucht. Opeens ben ik alleen nog maar aan het doen wat ik echt leuk vind. Boeken redigeren van anderen en pr-zaken rondom mijn eigen boek regelen. Ik besef me dat ik gezegend ben.
Vandaag kan ik niet geloven dat ik alweer drie weken terug ben. Maar ik besef me dat ik niet alleen ben teruggekomen. Schemervlucht is meegekomen en zorgt ervoor dat Australië nog lang bij me blijft.
Gisteren kreeg ik weer een cadeautje. In mijn mailbox vond ik de boektrailer. Die is mooi, kort en krachtig geworden. Het ziet er gelikt uit. Met een gerust hart sluit ik de dag af met een laatste taak: het afredigeren van een hoofdstuk van een thrillerauteur die momenteel zijn tweede boek aan het afronden is. Onder het genot van een wijntje. Zachtjes klinkt in mijn achterhoofd een stemmetje dat steeds luider wordt. I love my job.
 |
| Behind the scenes van de boektrailer |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten