Ik keek omhoog. Een paar grijze wolken, maar in Malden overwon toch de zon. Terwijl ik het het bospad opliep, voelde ik het grind onder mijn schoenen knarsen. Rechts van mij zag ik een paar huizen. Het hoekhuis trok direct mijn aandacht. Op de oprit stond een zwarte cabrio, op deze afstand kon ik het merk niet onderscheiden. Interessanter vond ik de aanblik van blauw water dat ik tussen een hoge heg van bomen nog net kon zien. Een groot huis met een zwembad in de achtertuin, concludeerde ik. Meer dan een zweem van blauw kreeg ik niet te zien, maar het was voldoende om de eerste minuten van de wandeling te fantaseren over hoe het zou zijn om een eigen zwembad te hebben en daar op dagen als deze heel decadent in te zwemmen, zonder dat voorbijgangers daar meer dan een glimp van konden opvangen. Ik begon mijn stappen te tellen. Bij elke ademhaling waren het er acht, soms zes of zeven. Het was een meditatieve manier van wandelen die ik tijdens een mindfulnesscursus had aangeleerd. Ik werd er rustig van.
Zo nu en dan passeerden mensen mij. Standaard volgde dan van mijn kant een glimlach en een groet die soms wel, soms niet, beantwoord werd. Zo doe je dat als je buiten Amsterdam komt. Dan groet je voorbijgangers. Waarom glimlachte ik eigenlijk standaard? Was het niet normaler om gewoon te groeten met een neutraal gezicht? Een glimlach is bijna alsof je je moet verontschuldigen. Zo van: ‘sorry dat ik hier ook loop, maar ik heb geen kwade bedoelingen.’ Wat belachelijk is, want waarom zouden voorbijgangers ervan uitgaan dat ik tijdens een boswandeling kwade bedoelingen had?
Ik probeerde het nu uit zonder glimlach. Het voelde onnatuurlijk, maar de daaropvolgende zes voorbijgangers hield ik dit dapper vol. Tot ik een vrouw zag naderen met een grote tas, een vrouw die ook gezien werd door zo’n twintig schapen die direct hongerig op haar afrenden (gelukkig stond er wel een hek tussen). Ze lachte verwonderd naar me. ‘Doen ze dat altijd?’ Ik haalde mijn schouders op en antwoordde dat ik het niet wist. Glimlachend liep ik verder. Zonder kwade bedoelingen.
Ha Alexandra, ik vind dit zo'n leuk stuk. Herken dat: projectjes voor jezelf bedenken..:-)
BeantwoordenVerwijderenHou jij er ook van om alleen op stap te gaan? Ik wel! Er speelt zich genoeg in mijn hoofd af om me bezig te houden! Dit is de 2e poging voor een reactie. Nu wel gelukt, hoop ik! Wat voor een soort boek schrijf je?
Fijne dag!