26 06 Één keer per week patat is voldoende

Onze maatschappij is zo gebaseerd op vormgeving dat we het normaal vinden om ons lichaam te vormen naar onze smaak. Of naar de lichamen van anderen. Ik heb er geen moeite mee dat er mensen zijn die vaste klant zijn bij de plastische chirurgie. En ik heb er geen moeite mee dat de één wat dikker is dan gemiddeld of dat de ander wat dunner is. Waar ik wel moeite mee heb is dat iedereen weet dat het ‘not done’ is om te zeggen dat iemand te dik is – stel je voor dat het kwetsend overkomt – maar dat het kennelijk prima is om te zeggen dat iemand te dun is. Te dun of te dik volgens welke maatstaven?, denk ik dan. Kunnen we gewoon niet mensen accepteren zoals ze zijn? Volgens mij is ‘gezondheid’ de beste reden om te besluiten of je moet aankomen of afvallen. Ik hoor al twintig jaar dat ik te dun ben, meestal van dezelfde mensen overigens. Ze baseren dat enkel en alleen op hun eigen idee over hoe dik of dun iemand moet zijn. Hun beeldvorming is gestoeld op de lichamen die ze in de media zien. Er wordt me regelmatig lacherig naar het hoofd geslingerd dat ik meer patat zou moeten eten, terwijl ik vind dat één keer per week patat eten meer dan voldoende is. Soms word ik argwanend bekeken. ‘Ze zal wel een eetprobleem hebben’, hoor ik ze denken. Ik eet drie keer per dag een normale maaltijd. Een of twee keer een tussendoortje, meestal fruit of een mueslireep of naturel chips of gemengde nootjes. Inderdaad neem ik bij de lunch meestal twee boterhammen waar anderen er vier nemen. Maar als je een verfijnd lichaam hebt, heb je gewoon minder nodig. Geen arts zal zeggen dat het te weinig is. Verder sport ik 2 tot 3 keer per week. Ik heb geraffineerde suikers uit mijn leven gebannen omdat die kankerverwekkend zijn. Ik bedoel, waarom moeten er suikers worden toegevoegd aan producten die van zichzelf al zoet zijn?! Toevallig ‘houd’ ik van gezond eten en daarom eet ik voor 80 procent biologisch. Ik voel me lekkerder bij een gifvrij lichaam. Frisdranken drink ik sinds mijn twintigste al niet meer en sindsdien zijn mijn darmen een stuk rustiger. Ik weeg al twintig jaar tussen de 50 en 53 kilo, laat dat nu net mijn natuurlijke gewicht zijn. Ja mensen, ook ik heb het wel eens druk en dan val ik inderdaad wel eens een kilo af en dat zie je bij mij dan sneller. Nee mensen, dat komt niet omdat ik geen vlees eet. Voordat ik vega werd, woog ik precies hetzelfde. En nee mensen, als ik een kilo afval betekent dat niet meteen dat ik een enge ziekte heb of lijd aan anorexia. Paniek is niet nodig! Mijn oma was dun, mijn moeder is dun en ik ben dun. In mijn jeugd noemden ze me wel eens een plank. Het zit in mijn dna. Een paar keer in mijn leven, meestal als anderen er weer over begonnen, heb ik het plan opgevat om twee kilo aan te komen. Meestal door een extra maaltijd in te lassen. Dat lukte een of twee maanden. Maar na het ‘dieet’ waren die twee kilo er in een paar weken weer af. Ik heb vanaf nu besloten dat het prima is om dun te zijn. Ik zal me helemaal niets meer aantrekken van afkeurende blikken en opmerkingen. Het is alsof ik me telkens moet verontschuldigen voor het feit dat ik ‘afwijk’ van het gemiddelde: me moet verontschuldigen voor het feit dat ik dun ben en niet overdadig veel patat eet of andere dingen die slecht zijn ('als ik jou was dan at ik de hele dag door snoep' - nee als je mij was dan ergerde je je de hele dag bont en blauw aan dit soort dooddoenerige opmerkingen). Dit is wie ik ben mensen, sorry als het je niet bevalt maar ik kan er ook niets aan doen dat moeder natuur mij een snelle stofwisseling heeft gegeven. Gezondheid is het grootste goed. Als ik het voor het kiezen had, was ik iets dikker. Puur omdat ik het oprecht esthetischer vind. Maar dit is wie ik ben. Misschien voldoe ik niet helemaal aan mijn eigen ideaalbeeld dat ook 'verpest' is door de lichamen die ik in de media zie. Maar ik troost me met het feit dat het wetenschappelijk bewezen is dat dunne mensen langer leven. Daar moet ik het mee doen. En jullie ook trouwens.