Dat een roman schrijven vooral ook betekent dat je veel aan het redigeren bent, is geen nieuws. Daar ben ik dus ook de afgelopen dagen flink mee bezig geweest. Naarmate het woordaantal groeit, groeit de leestijd en redigeertijd mee. En ja, dat is frustrerend. Want waar betrap ik mezelf op? Dat ik het niet kan laten om weer vanaf pagina 1 te beginnen met lezen en zo dus al twee dagen niet toe kom aan verder schrijven. Zelfs in teksten waar ik al vijf keer doorheen ben gegaan, ontdek ik weer zinnen of passages die ik anders wil verwoorden, scherper wil formuleren, aan moet vullen of gewoonweg in de prullenbak wil smijten. Op andere dagen wil ik mijn laptop zelfs uit het raam gooien. Hoe doen grote schrijvers als Arnon Grunberg dat? Het is een behoorlijke klus om een boek te schrijven en zeker ook leerzaam. De les die ik vandaag geleerd heb, is dat schrijvers zichzelf moeten beschermen tegen overijverige verbeteringsdrang! Andere valkuilen zijn twijfelen, geen knopen kunnen doorhakken of te lang ‘plotmijmeren’. Het beste is om al schrijvend de mysteries die zich vanuit het onbewuste aandienen te onderzoeken en al schrijvend het antwoord erop te vinden. Dat zegt tenminste John Gardner in zijn boek ‘De kunst van het schrijven’. Daar zit zeker iets in, aangezien ik vooral intuïtief te werk ga en meer een
character driven schrijver ben dan een
plot-driven schrijver. En om die onbewuste mysteries of antwoorden uit de tekst naar boven te krijgen, moest ik toch echt het hele verhaal weer opnieuw lezen. Gelukkig werd ik direct weer geïnspireerd. Na de redigeerslag (die weer zeker een of twee dagen zal duren maar ook het woordaantal zal verhogen) kan ik eindelijk verder schrijven. Gelukkig zit ik morgen vijf uur in de trein.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten