Vandaag staat in het teken van cultuur. In het kader van de aangekondigde bezuinigingen laat Nederland massaal van zich horen. En dus vond ik dat ik na de repetitie ook naar het Leidseplein moest. Lekker meeschreeuwen in een kudde vol cultuurliefhebbers. Dat hoefde gelukkig niet in mijn eentje. De gastspelers en acteurs van stadsdeelgezelschap Slapelozen vergezelden mij en nog duizenden en duizenden anderen. Het was helemaal vol op het Leidseplein. Gezellig druk zullen we maar zeggen. Maar machteloos voel je je alsnog. Al jaren beklaagd men zich over het feit dat er geen politiek theater zou zijn. Geen strijdlust. Politiek theater is dood. Mooi niet: het politieke theater is springlevend en zo'n dag als vandaag bewijst dat. De podiumkunsten laten van zich horen en pikken het niet! Zelfs VVD’er Frits Bolkestein gaf eerlijk toe dat het niet eerlijk was (en laten we wel wezen er is niet zoveel verschil tussen politici en theatermakers). Toen rond vijf uur ter afsluiting aanwezigen massaal 'Laat ons' meezongen op de melodie van 'Laat me' van Ramses Shaffy, vond ik het mooi dat ik daar stond. En na de slotakkoorden klonk een minutenlang, oorverdovend geschreeuw van de duizenden mensen op het Leidseplein, kippenvel. Natuurlijk moet er bezuinigd worden. Maar waarom moet de kunst- en cultuursector daaronder lijden? Liever die AOW-leeftijd naar 67 ophogen dan dit. Maar dat is mijn mening. Omdat ik toch in de stad was ben ik nog even snel de boekhandel ingerend om wat boeken te kopen die ik als schrijver allang in mijn boekenkast had moeten hebben. Want ook als Nederland schreeuwt en stampt om cultuurbehoud, gaat de planning van mijn roman door. En die boeken stonden nu eenmaal op mijn verlanglijstje. 
Foto: Amaury Miller. Bron: Parool.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten