04/01 After Snowboard Dip

Een weekje snowboarden in Oostenrijk om eens uit te proberen hoe het is. Dat was het plan, en ik weet het nu! Ik had me ingesteld op veel vallen en blauwe plekken en dat is inderdaad een groot onderdeel van het leren snowboarden. Maar als je eenmaal blijft staan en kan glijden over de sneeuw voel je je ineens een soort van Queen of the Road. Ik moet toegeven dat dit gevoel al over me heen kwam toen ik me nog op het oefenveld bevond (bij de - ahum - baby piste). Maar op de laatste dag mocht ik het ook helemaal boven ervaren. Eindelijk kon ik zien wat vriendlief en mijn andere vrienden daar aan het uitspoken waren. Het uitzicht daar is adembenemend. En het is een stuk steiler. Dus het proces van vallen, opstaan en glijden herhaalde zich... maar ik leerde ook weer iets nieuws, namelijk keren. Tevreden en met een totaal doorgeprakt en pijnlijk lichaam eindigde ik de laatste dag snowboarden traditioneel met Glühwein, helemaal trots op mezelf dat ik een nieuwe ervaring had opgedaan. Inmiddels ben ik al drie dagen terug en ervaar ik ernstige opstartproblemen. Het moge duidelijk zijn dat er in dat weekje weinig ruimte was voor schrijven. Twee pagina's is het meeste wat uit mijn handen kwam. Beter dan niets maar zo gaat mijn boek nooit afkomen natuurlijk. De komende twee weken is mijn agenda alweer volgeboekt met copy writewerkzaamheden en redigeerklussen. Er moet ook geld verdiend worden. En verhuisdozen moeten uitgepakt. Maar mijn eerste snowboardervaring pakt niemand van mij af. In mijn dromen glijd ik nog steeds over de sneeuw, en ben ik me enorm aan het inspannen om de perfecte balans te voelen en te vinden, me tegelijkertijd zelden meer ontspannen hebben gevoeld omdat er in je gedachten geen ruimte is voor iets anders. Dat gevoel mis ik.