Female Leadership Journey: van Catharsis naar Zen

Rijst eten van velden waar we op uitkijken

De Female Leadership Journey is voorbij. Een gevoel van catharsis overheerst. Terug in Nederland werd ik direct weer het dagelijks leven ingetrokken. 24 uur geleden had ik nog uitzicht op bananenbomen en rijstvelden. Nu vormde het geluid van trams, toeters, gelach en gevloek in het verkeer in Amsterdam opnieuw het decor van mijn leven. Thuis achter mijn computer wachtten honderden mails die om antwoord vroegen en een paar offerteaanvragen. Daarnaast een grote bos rode rozen, een 'welkom terug'-gebaar van mijn vriend. Overdag dag vulde ik met een verjaardagslunch met een vriendin en souvenirs langsbrengen bij moeder en zus. En alsof het nooit anders was geweest stond ik ’s avonds alweer in de supermarktrij bij de appie en was ik iets later weer aan het koken achter mijn vertrouwde gasfornuis.

Maar de Female Leadership Journey is nog niet voorbij. Diep van binnen heb ik nog steeds dat Zen-gevoel,

Yoga doen in tempelcomplex Borobudur

veroorzaakt door tien dagen yoga en de verbinding die ik tijdens oefeningen gemaakt heb met de elf andere vrouwen met wie ik op reis ging. We hebben zoveel gedaan en te verwerken gehad, dat ik nog steeds bezig ben om alles een plekje te geven. Het persoonlijke leiderschapsprogramma heette: “De Kracht van de ontmoeting”. Dat bleek een understatement. Vooraf had ik nooit kunnen bedenken hoe krachtig die ontmoetingen zouden zijn: met mezelf door workshops, met de vrouwen waarmee ik op reis was en met de mensen in – en betrokken bij – het microkredietproject. Het was een vol programma en de enige manier om hem te beleven was door me er volop aan over te geven. Mijn dagelijkse gehechtheid aan controle en planning gooide ik overboord.

En omdat ik 100% uit mijn comfortzone was, ervoer ik in Indonesië iets heel bijzonders: de innerlijke oordeelmachine stond bijna volledig uit. Het is ongelooflijk hoeveel rust er over je heen komt als je niet constant een criticus in je hoofd hebt schreeuwen. Je kunt dan bijvoorbeeld vogelkooien schoonmaken in het Wildlife Rescue Centre terwijl er een roofvogel boven je hoofd langs vliegt en muggen zich tegoed doen aan dat streepje huid tussen je truitje en joggingbroek. Dat stukje huid dat net vrijkomt als je je buigt om iets van de vloer te vegen. 

In dorpscommunity

De komende tijd zal de reis zich in mij nog voortzetten, want wat er in gang is gezet wil doorbewegen en die energie krijgt de ruimte. Ik zal niet vergeten hoe het was om in een arme dorpscommunity contact te maken met mensen zonder dat we elkaar konden verstaan. Of het beeld kwijtraken van emotionele, huilende vrouwen uit het dorp die ons uitzwaaiden. Ik zal terugdenken aan gezinnen waarbinnen iedereen zijn plek weet, zijn eigen dagritme kent, zijn eigen taken uitvoert en tradities respecteert. Gezinnen die berusting uitstralen, ruimte maken voor plezier en waarbinnen elk gezinslid de glimlach als basisprincipe hanteert.

Over persoonlijk leiderschap ben ik tijdens de reis verschillende dingen te weten gekomen. Ik kan er een boek over schrijven. Maar eerst wil ik nog even genieten van die basis die verstevigd is. Van de liefde die ik ervoer in mezelf en die ik mocht ontvangen van anderen. Van de kracht van de ontmoeting.  

Persoonlijk leiderschap is altijd al in iedereen aanwezig, maar soms is het nodig de controle kwijt te raken

om er weer bij te kunnen. Ik dank Microkrediet voor Moeders, de coaches Anita Tamming en Anne van de Vegte voor hun bijdrage en Angelique Timmer van  Microkrediet voor Moeders voor de geweldige inspirerende rol die zij vervult. Primakassie, ofwel, ontzettend bedankt op zijn Indonesisch.

In het najaar vertrekt er een nieuwe reis naar Sri Lanka, en ik wens nieuwe deelnemers daar dezelfde beleving toe - maar dan op hun eigen manier. Voorlopig duurt die van mij nog even voort.

To be continued en namasté!